Punki

 

Słowo punk oznacza  rzeczy bezwartościowe, tandetne. Nazwa subkultury odzwierciedla jej główne cechy: buntowniczy i prowokujący charakter. Członkowie grupy protestowali przeciwko zastanemu porządkowi społecznemu, poddawali krytyce otaczającą ich rzeczywistość.

Charakterystyczne cechy ideologii punków to:

– zdecydowane odrzucenie tradycyjnego systemu społecznego,

– kwestionowanie wszelkiego rodzaju autorytetów,

– sprzeciw wobec dyskryminacji, rasizmu, podziałów politycznych i ekonomicznych,

– krytyka tradycyjnych wartości i realizujących je instytucji społecznych (wojsko, policja kościół),

– nieufność wobec mass mediów,

– nastawienie anarchistyczne, pacyfistyczne, a w części środowisk proekologiczne,

– negowanie przyszłości i przeszłości życie chwilą, teraźniejszą.

Dwóch punków z lat 80.

Dla subkultury punków charakterystyczny jest brak liderów, ideologów oraz sformalizowanej struktury. Strój punka ma charakter niedbały i celowo antyestetyczny. W jego skład wchodzą: skórzana lub dżinsowa kurtka nabijana ćwiekami, dżinsowe spodnie, oraz ciężkie, wojskowe buty. Fryzura ma postać biegnącego przez środek głowy czuba.

Muzyka, tworzona i słuchana przez punków również ma charakter antyestetyczny. Jest ogromnie dynamiczna, agresywna, nieskomplikowana. W Polsce największa aktywność ruchu punk przypada na lata 80. Rozwój kultury, analogicznie, jak na Zachodzie, można uznać za reakcję młodzieży na sytuację kryzysową. Specyfiką ruchu był bunt przeciwko państwu komunistycznemu, jego agendom.

Obecnie subkultura ta ma w Polsce znaczenie marginalne. Jej wpływ można obserwować głównie w postaci kierunków w muzyce młodzieżowej.

Propagandowe hasło punków.